Recensie ‘Raak me aan’

Het Noord-Hollands Dagblad schreef naar aanleiding van de première op 22 september in De Schoof te Wervershoof:

‘RAAK ME AAN’ MAAKT BELOFTE WAAR

Regisseur Gerard de Munnik liet vooraf luid en duidelijk horen dat hij het meeste amateurtheater maar niets vond. Dat kon beter en dat zou hij aantonen. Wie zo hoog van de toren blaast, loopt het gevaar diep te vallen. Maar De Munnik maakte zijn woorden waar. ‘Raak me aan’ dat zaterdag in première ging, is een heel mooie voorstelling geworden. Dank zij de strakke regie van De Munnik, zeker, maar in niet mindere mate dankzij zijn bijzonder getalenteerde acteurs.

Louis d’Or
‘Raak me aan’ werd in 2005 geschreven door Ger Thijs, de man die al vele succesvoorstellingen op zijn naam zette. Ook ‘Raak me aan’, destijds gespeeld door Mark Rietman en Carine Crutzen, oogstte veel lof. Rietman won met zijn rol zelfs de Louis d’Or, de Oscar onder de Nederlandse toneelprijzen. Het Meertheater uit West-Friesland was de eerste amateurvereniging die het stuk, met persoonlijke toestemming van Ger Thijs, op het repertoire nam. Een gewaagde keus, want zelfs topacteur Mark Rietman noemde het in 2005 ‘een heel moeilijk stuk’. En dat is het ook, want van actie is ternauwernood sprake. ‘Raak me aan’ is een ‘praatstuk’, een twee uur durende dialoog tussen broer en zus die heel veel met elkaar uit te vechten hebben, maar bij wie geleidelijk toch ook steeds meer de onverbrekelijke liefde die hen bindt doorschemert. Alles staat of valt dan ook met het niveau waarop de acteurs die teksten – en vooral dat wat niet hardop gezegd, maar alleen gevoeld wordt – brengen.

Ruimingen
Het stuk speelt zich af in een boerderij ergens in Limburg, kort na de gedwongen ruimingen van alle veestapels in verband met mond- en klauwzeer. Zus Vera, veearts net zoals haar vader was, is daardoor noodgedwongen tijdelijk op non-actief gezet en dat biedt haar – tegen wil en dank – de tijd om over haar leven na te denken. Altijd in het ouderlijk huis blijven wonen, in de voetsporen van haar vader getreden, nooit getrouwd, geen kinderen gekregen. Dan staat opeens broer Justus in haar kamer. Gevierd archeoloog, de hele wereld rondgereisd en vol onbegrip en minachting voor het leven dat zijn zuster leidt. Aanvankelijk lijken de twee elkaar niets meer te zeggen te hebben. Maar als Justus ziek blijkt te zijn en dus niet meer weg kan, worden zij beiden gedwongen na te denken over hun leven, hun motieven, hun angsten.
Vanaf het allereerste moment dat Ellen Berkhout als Vera het podium betreedt, is ze volledig aanwezig. Naturel, zonder overbodige overdrijving of dramatische gebaartjes weet zij te overtuigen. Wilfried Ligthart lijkt aanvankelijk iets meer moeite te hebben om zich in zijn rol als de wereldwijze Justus in te leven, maar komt gaandeweg steeds meer op dreef. Hij weet dan de archeoloog de juiste mix van arrogantie en twijfel mee te geven.

Stilte
Jammer alleen dat beide spelers de momenten van stilte niet iets meer uitbuiten en laten duren. Juist die scènes waarin niets gezegd wordt, waarin alleen gebaren en blikken het verhaal vertellen, zouden kunnen uitgroeien tot de meest welsprekende van de voorstelling. Niettemin blijft er meer dan voldoende over om van te genieten. De twee spelers zien kans om het vrij knullig ogende decor te doen vergeten en het publiek mee te nemen in het drama van een broer en zus die niet met, maar uiteindelijk toch ook niet zonder elkaar kunnen leven.

Sonja de Jong